Healthcare Weblog

ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ (EXISTENTIAL INTELLIGENCE) ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ & ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόγραμμα ΕΠΠΑΙΚ 2011-2012, Θεσσαλονίκη Επιμέλεια: Χρήστος Γώγος, PT, MSc Η υπαρξιακή νοημοσύνη είναι η ικανότητα να τοποθετεί το άτομο τον εαυτό του στις διαστάσεις του κόσμου - άπειρο και απειροελάχιστο - και να σέβεται και να προβληματίζεται πάνω σε διάφορα υπαρξιακά ζητήματα της ανθρώπινης φύσης, όπως τη σημασία της ζωής, την έννοια του θανάτου, τη μοίρα του φυσικού και ψυχικού κόσμου και να βιώνει εμπειρίες, όπως την αγάπη ενός άλλου προσώπου ή να χάνεται στη μαγεία ενός έργου τέχνης. Η υπαρξιακή νοημοσύνη περιλαμβάνει την ικανότητα ενός ατόμου να χρησιμοποιεί τις συλλογικές αξίες και τη διαίσθηση για να καταλάβει τους άλλους και τον κόσμο γύρω του. Άτομα που διαπρέπουν σε αυτήν την νοημοσύνη συνήθως είναι σε θέση να δουν τη γενική εικόνα. Φιλόσοφοι, θεολόγοι και πνευματικοί ηγέτες (life coaches), κοσμολόγοι (cosmologists), είναι μεταξύ εκείνων που ο Howard Gardner βλέπ

ΑΝΑΠΗΡΙΑ, ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ, ΜΕΙΟΝΕΞΙΑ   Αποτελεί πραγματικότητα, ο προβληματισμός των επιστημόνων που ασχολούνται με την αποκατάσταση, σχετικά με τη χρήση όρων και εννοιών που αφορούν τα άτομα με αναπηρία. Η χρήση των όρων “αναπηρία”, “ανεπάρκεια” και “μειονεξία” έχουν πρακτική αξία, μόνον όταν προσπαθούν να συνδυάσουν το βιοϊατρικό με το κοινωνικό μοντέλο, ώστε πάντα να εξετάζονται τα σωματικά προβλήματα με τις κοινωνικές επιπτώσεις τους συνδυαστικά και υπό το πρίσμα της μεταξύ τους αλληλοσυσχέτισης.   Γνωρίζουμε ότι, η ανεπάρκεια και η δυσλειτουργία προσδιορίζονται, κάθε φορά, ανάλογα με το πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο παρατηρούνται, χωρίς η όποια ανεπάρκεια να οδηγεί αναγκαστικά σε αναπηρία, παρά μόνο εάν αυτός που παρουσιάζει την ανεπάρκεια αυτή, αισθάνεται τον εαυτό του ως άτομο με αναπηρία και ανικανότητα.   Ο προσδιορισμός της αναπηρίας είναι δύσκολος και δεν πρέπει να εξαρτάται από τη συχνότητα εμφάνισης συγκεκριμένων τυπικών μορφών. Το αφύσικο δεν πρέπει να προκύπτει ε

Επίπτωση της οικονομικής κρίσης στην υγεία των πολιτών και το σύστημα υγείας   Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2007, 78 χρόνια μετά την τελευταία μεγάλη κρίση του 1929, που εκδηλώθηκε πρωτίστως στις ΗΠΑ, με επίκεντρο τις τραπεζικές επισφάλειες και ειδικότερα την αδυναμία εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων και την αλόγιστη χρήση δομημένων επενδυτικών προϊόντων, που εξαρτιόνταν άμεσα από τη δυνατότητα αποπληρωμής αυτών των δανείων, έλαβε διαστάσεις επιδημίας και επεκτάθηκε ταχύτατα στις αναπτυγμένες χώρες και στη συνέχεια, σε ολόκληρο τον κόσμο με δραματικές επιπτώσεις στο τραπεζικό σύστημα και τις επιχειρήσεις.   H κρίση μεταφέρθηκε με σφοδρότητα στην πραγματική οικονομία, με αποτέλεσμα την ύφεση και την πτώση της απασχόλησης. Όλες οι χώρες αντέδρασαν λαμβάνοντας μέτρα, που αν και διέφεραν μεταξύ τους, ωστόσο είχαν κοινό στόχο τη βελτίωση της ρευστότητας, την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, την κινητοποίηση των επενδύσεων με σκοπό την αναθέρμανση της οικονομίας και τη συγκράτηση

  Τα Δικαιώματα των Ασθενών Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της αρετής και της ευθύνης του επιστήμονα, η οποία δεν σταματά εκεί όπου τελειώνει το έργο του. “...πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνετ a ι....” υποστήριζε ο Πλάτων δια στόματος Μενέξενος (Πλάτωνος, “Μενέξενος” 347 a ). K άθε, δηλαδή, πνευματική επίδοση, όταν χωρίζεται από τη δικαιοσύνη και την άλλη αρετή, φαίνεται πανουργία και όχι σοφία. Ομοίως ο Παπανούτσος  αναφέρει πως “ άκρη δεν έχει κανενός η ευθύνη, εφόσον έγινε η αιτία ν’ αρχίσει να ξετυλίγεται μια σειρά πράξεων” . Αδιαμφισβήτητα, η σχέση των ασθενών με τους λειτουργούς υγείας διέπεται και πλαισιώνεται από ιδιαίτερους και ξεχωριστούς κανόνες, ακριβώς λόγω της παροχής υπηρεσιών που σχετίζονται με το πολυτιμότερο αγαθό που αποτελεί τη βάση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, την υγεία. Στο χώρο της υγείας, η Δεοντολογία και η Ηθική κατέχουν πρωταρχική θέση, γεγονός που καταδεικν